Ik hield nooit van wachten, en waarschijnlijk ben ik niet de enige. Ik ben opgegroeid in een wereld van overvloed en waarin alles steeds beter, sneller en groter kon. Hoewel ik de eerste levensjaren leefde in een situatie van bijstand en minimum inkomen, was altijd alles voorhanden. Voedsel, kleding, dingen die je nodig hebt in je dagelijks leven. Het was hoogstens even wachten op de kinderbijlslag, maar dan gingen we winkel-in en winkel-uit om weer nieuwe kleding en schoenen in te slaan voor het nieuwe seizoen en in nieuwe kledingmaten. In de laatste jaren werd gemak steeds belangrijker. Productief zijn was het belangrijkste en daarbij: digitale ontwikkelingen die daar in voorzien. Boodschappen, boeken, elektronica, kleding en zelfs bloemen en planten worden op afroep geleverd. Het is inmiddels door veel aanbieders een race tegen de klok om de instant gratification van de consument de bevredigen.
En toen kwam twee jaar geleden alles letterlijk tot stilstand. Door het onbekende effect en de besmettelijkheid van het COVID-19 virus ging een groot deel van de wereld in lockdown. Veel mensen hebben dat als een angstige tijd ervaren, flink wat mensen hebben er de directe gevolgen van moeten verwerken of hebben dierbaren verloren. En er was ook een groep die zich ineens realiseerde hoe fijn die beperkingen waren. Geen drukke agenda’s, sociale verplichtingen en verplaatsingen van hot naar her. Er was ineens tijd voor echte gesprekken, diepdoordachte plannen en veranderingen. Ik ben zelf het wachten meer gaan ervaren als kleine meditatie momenten. Niet gelijk op die telefoon om te kijken of er nog een e-mail te beantwoorden of een reactie op sociaal te geven was. Gewoon even kijken naar de wereld om me heen.
En die niet-productieve tijd is eigenlijk wel heel productief. Ik geef mijn hersenen even de ruimte om te ontspannen en niet afgeleid te zijn. En daardoor komen goede en waardevolle ideeën naar boven. Hoe komt het dan toch dat ik ook regelmatig geneigd ben om weer die telefoon er bij te pakken, eindeloos scrollend op verschillende platforms, terwijl ik eigenlijk helemaal niet zie wat er voorbij komt? Scroll, scroll, scroll, tik, tik, swipe, swipe, oh leuk kattenfilmpje! Even terug! En weer door. In microseconden beoordeel je en de actie er op volgt bijna automatisch. De algoritmes bepalen op basis daarvan welke content er nog meer wordt aangeboden. De manier waarop je scrollt of tikt verraadt aan het algoritme hoe je je voelt. Daarbij is het algoritme niet vol mededogen en mild, maar is heel technisch en dient een doel: biedt je nog meer aan dat bij jouw staat van zijn past. In mijn geval dus: nog meer kattenfilmpjes! Yeeeeej!
En hoe vernuftiger en sneller die algo’s hun werk doen, des te meer ons leven lijkt te moeten vertragen. We zijn meer dan alleen een set van (koop)behoeften. Niet alles is een prestatie en heeft een doel. Er worden spullen gemaakt die we niet nodig hebben en aandacht en energie gaat minder naar waar we echt mee bezig zouden moeten zijn. En de aarde lijkt daar wel een beetje klaar mee. De signalen zijn inmiddels oorverdovende boodschappers geworden: gebrek aan alles! Nou ja, alles wat we denken nodig te hebben: computerchips voor in onze apparaten die in ons leven een essentiële rol spelen. Zonder die apparaten zijn we namelijk niet maximaal productief. Of het nou om de vaatwasser gaat, warmtepomp, de auto of zonnepanelen gaat.
Maar er is meer aan de hand dan een tijdelijk tekort. De wereldwijde logistiek is problematisch, met onlangs als treffend voorbeeld het logistieke infarct in het Suezkanaal en wat te denken van de lage waterstand. Alles lijkt langzaam piepend en krakend weer tot stilstand te komen, na de eerste opleving van post-corona. Alles wordt duurder, beroepsbevolking is schaars, er zijn wachttijden van weken voor simpele reparaties aan huis of andere apparaten. Soms zijn enkele schappen in de supermarkt leeg, maar ik verwacht niet dat we snel zullen verhongeren. Wellicht heroverwegen de supermarkten de positie als marktmeester waarbij zij controle hebben op afnemer en producent, steeds meer sturend op het verslavende van het gemak en het maximaliseren van winst. Een mens kan altijd hopen.
Schaarste wordt zo gecreëerd in een wereld van overvloed. We hebben alles al jaren lang zo goed kunnen managen en beheersen, dat we niet meer de flexibiliteit hebben om te denken dat het ineens helemaal anders kan zijn en ons daar op aan te passen. Hoe herpak je je en schud je dat krappe omhulsel van je af? Of beter nog, hoe kun je ontstollen uit die houdgreep? Sta eens wat vaker stil, en neem de tijd om te observeren wat er zich in jouw lichaam en geest afspeelt. Hoe meer focus op je lichaam, hoe kalmer de geest wordt. Zo kalmeren ook de boodschappen die onze angst vergroten en krijg je zicht op mogelijk andere keuzes. Die leveren wellicht wat ongemak op, maar dat ongemak staat niet in verhouding met het ongemak van een te krap jasje.
Zo heb ik ook mijn ongemak moeten overwinnen om een meditatie in te spreken. Het is een meditatie in beweging, terwijl je staat en kan je helpen om met wat eenvoudige oefeningen meer je lichaam te ervaren. Je kunt hem hieronder beluisteren:
Is het voor jou eens tijd om stil te staan bij wat je zou willen? Kom eens geheel vrijblijvend verkennen wat lichaamsgerichte therapie voor je kan betekenen. In mijn 3 maanden traject "Ontdek je zachte kracht" gaan we met het lichaam aan de slag om meer ruimte, energie en ontspanning te creëren. Benieuwd hoe dat werkt? Plan hieronder een vrijblijvende doorbraaksessie is van 30 minuten.
Comentarios