Tegelijkertijd
De laatste weken valt het woord “tegelijkertijd” me zo op. Ik ben er al een tijdje door gefascineerd. Ik hoor het veel in interviews en talkshows op tv en ook als ik collega’s hoor praten. Is het een nieuwe modewoord wat door veel publicisten en politieke leiders wordt gebezigd? Of is er een nieuwe vorm van bewustwording aan het ontstaan? Waarbij mensen zich steeds meer realiseren dat er zo ontzettend veel gebeurt en dat die gebeurtenissen niet noodzakelijkerwijs allemaal dezelfde richting op gaan hebben noch dezelfde snelheiden.
te·ge·lijk, te·ge·lij·ker·tijd (bijwoord)
in dezelfde tijd, op hetzelfde ogenblik: ze kan geen twee dingen tegelijk doen (vandale.nl)
Google geeft 14,8 miljoen hits in 0,20 seconden op de zoekopdracht tegelijkertijd, een stuk meer dan vergelijkbare woorden zoals gelijktijdig (2,9 miljoen hits) of tussentijds (1,9 miljoen hits. Op basis van deze quasi-dataanalyse maak ik op dat het woord “tegelijkertijd” niet alleen in de spreektaal, maar ook in de geschreven digitale media een opkomst maakt.
Wat me zo fascineert aan het woord is dat het zo’n neutrale insteek heeft. Het legt niet de nadruk op het verschil in gebeurtenissen, wensen of activiteiten die lijnrecht tegenover elkaar staan, maar het geeft juist heel goed aan dat tegenstrijdige zaken ook gewoon naast elkaar kunnen bestaan zonder daar direct een waardeoordeel aan te hangen of er mee aan de haal te gaan. En het is een woord dat heel erg “nu-heid” benadrukt. Zodra ik het woord tegelijkertijd hoor, sta ik even stil om te observeren wat er zich dan eigenlijk allemaal tegelijkertijd afspeelt. Het is bijna een betoverend woord dat mij aanzet tot presentie in het nu. Dan ben ik even niet meer bezig met straks, morgen of gisteren. Wat gebeurt er nu om me heen, wat zie ik nu? Heb ik een mening, een waardeoordeel? Of is de observatie zelf even genoeg?
Tijdens mijn opleiding kwam ik al eens in aanraking met verschillende tijdsbelevingen van culturen vanuit het vak crosscultural studies. Zo heeft Nederland een monochronistische tijdsbeleving (eerst het één afmaken, dan het volgende en daartussenin mag niet gestoord worden) en is een land als Spanje veel polychronistischer (alles kan tegelijk en door elkaar lopen als het einddoel maar wordt bereikt). Beide culturen hebben daarin zowel voor- als nadelen en als deze elkaar ontmoeten, leidt dat nogal eens tot onbegrip. Staan we aan de vooravond van een shift van onze monochronistiche cultuur naar een polychronistische? Of beginnen we collectief steeds meer non-lineair te denken?
Met zoveel zaken die tegelijkertijd gebeuren, is het verstandig om te kiezen. Niet of je het ergens mee eens of oneens bent, maar vooral om te kiezen waar je je aandacht aan besteedt. Geef genoeg aandacht aan het nu. En neem de tijd om eens te observeren wat er om je heen gebeurt zonder daar een mening over te hebben. En tegelijkertijd... maak het ook geen doel op zich.
Meer lezen?